Van Amsterdam naar Kazachstan in een Landcruiser

Onlangs (augustus 2012) kregen wij de volgende oproep;

We waren natuurlijk erg benieuwd naar het verhaal achter deze oproep...

Het verhaal

In de lente van 2012 zijn wij, Adriaan en Koen met de auto op reis gegaan van Amsterdam naar Almaty. We kennen elkaar van een studentenhuis in Haarlem, en aangezien we beide van reizen, surfen, motoren en drinken houden hebben we contact gehouden.

Na meerdere auto vakanties in europa kwamen we er na een benevelde nacht in Cognac (Frankrijk) achter dat het eigenlijk best mogelijk is om met de auto van Haarlem naar Hong Kong te rijden.

In ons hoofd werden de grootste plannen gemaakt welke landen, steden en bezienswaardigheden we moesten bezoeken. Na twee jaar werken en sparen en het overtuigen van Adriaans vriendin werd de knoop door gehakt, en begonnen we met de voorbereidingen.

Al snel werd duidelijk dat met eigen vervoer in China rijden niet in ons budget paste, dus hebben we besloten om te rijden tot Almaty (Kazachstan) en vanaf hier de trein te pakken verder naar China en Hong Kong.
Allebei onze baan opgezegd, alle benodigde visa aangevraagd, een auto aangeschaft en de benodigde spare parts bij elkaar gezocht.
De auto werd na overleg en rondvragen een Toyota Landcruiser 70 met een 4.2 liter diesel.

Met de auto een 4x4 dag gedaan om ons enigszins voor te bereiden.
Want wat ons te wachten stond na europa was niet duidelijk.

Toen eindelijk het Chinese visum binnen was zijn we gelijk de volgende dag vertrokken.
We zouden in een dag door Duitsland rijden naar de haven stad Szczecin net over de grens in Polen. Het weer was regen, en het was nog wennen aan alle geluiden en bewegingen van de auto. Vanaf Szczecin de volgende morgen door naar Gdansk.

De wegen werden steeds slechter en door de aankomende Europese kampioenschappen voetbal, werd er overal aan de weg gewerkt, waardoor het niet opschoot.
Hier en daar een landweg genomen want we hebben niet voor niets een 4x4, en wisten niet wat voor wegen er ons nog lagen te wachten.

Voor vertrek uit Nederland hebben we een account aangemaakt bij couchsurfing.
Hierbij kun je aan mensen in verschillende landen vragen of je een dag(en) bij hun op de bank mag slapen, en zo een kijkje krijgt in het echte dagelijks leven daar, en hou je de reis kosten natuurlijk laag.

In Gdansk hadden we zo’n adres gevonden, bij een studentenhuis net buiten het centrum. Omdat het net Pasen was, waren er grote feest plannen waarbij we meer dan welkom waren.
Een goede tijd gehad, en na 3 dagen besloten we toch maar dat we weer verder moesten. In de sneeuw onze spullen gepakt, en de auto liep weer als een zonnetje.

De volgende stop werd Ketrzyn. Hier hebben we het oude hoofdkwartier de wolfsschanze van Hitler bezocht. Erg imposant, de bunkers zag je pas wanneer je er feitelijk tegen aanliep. Verder naar Warschau en Krakow, waar we Auswitsch hebben bezocht.
Ook dit ging niet in je koude kleren zitten en ben je toch wel een paar dagen van onder de indruk

En van dorp naar dorp de grens overgestoken van Oekraïne.
Hier begint het op te vallen hoe oostelijker je komt hoe groter de politie petten en hoe slechter de rijstijl, maar ook hoe goedkoper de wodka en hoe beter de kwaliteit!!
De grensovergang was erg rustig en ging erg soepel, het was opvallend hoeveel Lada's je op de weg zag verschijnen en nog opvallender hoeveel bagage deze auto’s op een creatieve manier mee kunnen nemen.

Van Kyiv waar Adriaans verjaardag stevig werd gevierd, naar Odessa en Mykolaiv via Melitapol naar de grens van Rusland.
Ook deze grens overgang ging soepeler dan verwacht. Na meerder keren verteld te hebben geen wapens en drugs te hebben, werd ons lachend een goede reis gewenst en mochten we na 4 uur door rijden. Rusland in.

We hebben alleen het zuidelijkste puntje van Rusland gehad, en hebben via couchsurfing een slaap plek gevonden in Volgograd. Dit is het ex Stalinggrad.
We werden hartelijk ontvangen in een Russisch gezin en hebben hier een geweldige tijd gehad, BBQ werd georganiseerd en de plaatselijke beste wodka moest geproefd worden.
Verder mochten we een rondje rijden in de achtertuin in een Russische leger vrachtwagen de GAZ66. Een v8 op benzine met 115pk en 3,5 ton zwaar. Dieper in Rusland kon je niet zitten voor ons gevoel.

De volgende dag was het dan zover, Kazachstan!!! Het grote niets, en niet weten wat te verwachten. Ook deze grens overgang ging soepeler dan verwacht en zo reden we de steppe in. Het eerste stuk was goed te doen, aangezien hier het oliestadje Atyrau ligt.
Veel experts en westerse restaurants etc.

In deze stad inkopen gedaan voor de reis, en verder de steppe ingereden. We hoorde verschillende verhalen over de conditie van de wegen en wisten absoluut niet wat te verwachten. Omdat we zonder GPS etc. rijden, in Oekraïne een kompas gekocht dat we ieder geval weten dat we de goede kant op gaan.

Van Atyrau naar Shalkar gereden, en zo kregen we in de gaten wat er bedoelt wordt met slechte wegen. 9 van de 10 keer is het makkelijker naast het “asfalt” te rijden dan er over heen. Als er überhaupt al asfalt ligt. Het is of er hier en daar een bom is ingeslagen, zulke kraters en kuilen en hobbels kom je tegen.

Maar het was droog en het zand was hard dus gelukkig konden we aardig onze weg vinden. In Shalkar wilden we langs het spoor richting Aral rijden. Dit is het dorp waar het opgedroogde meer ligt. Eenmaal onderweg was het zand zo diep en mul dat we om de kilometer vast kwamen te zitten. Dit was niet te doen en hebben besloten een alternatieve route te nemen. Deze zou een dag langer duren, maar gezien de omstandigheden een stuk betrouwbaarder en veiliger.

Na deze omweg, door dorpjes met op het dorpplein een drinkbak voor de koeien en de kamelen, een uitzicht dat je zo ver kan kijken alsof je op zee zit, een en al grote gestrekte camping, met ideale haring grond en geweldige zonsondergangen.
Eindelijk kwamen we aan op een knappe snelweg. Ze leggen een weg aan welke China met oost europa moet verbinden. En enkele stukken liggen er al.

Wij een stuk de steppe ingereden om onze tent etc. op te zetten en de volgende dag door te rijden. De volgende dag met vol goede moed in de auto, rijden we in de enige modder poel in de omtrek. Vast!!!
Muur vast, met vier spinnende wielen zakt hij horizontaal alleen maar dieper.
Eerst proberen een sleep te vinden op de snelweg, maar met twee auto’s in het uur schiet dit niet erg op. Wel leuk dat ieder je drinken en sigaretten geeft, je weet tenslotte niet hoelang je daar staat.

Plan B, gravel van verderop heen en weer tillen en onder de wielen storten.
Met hier en daar een wegschietende slang, en je zelf voorhouden dat deze niet giftig zijn, en 's ochtends al een graad of 30 met de benodigde agressieve muggen om die modderpoel, een lekkere ochtend sessie.
Maar na meerdere keren proberen kwam er beweging in, en waren we vrij.
Hadden toch die rijplaten mee moeten nemen, en dan de klapstoelen misschien thuis moeten laten...........

Maar dan toch eindelijk in Aral aangekomen. Hier via via voor de tweede nacht een slaapplek gevonden bij een Kazachstaanse familie. Erg vriendelijk ontvangen, spullen uitgepakt en we zouden een kijkje nemen bij de scheepskerkhoven welke 60 km verder in de woestijn zouden liggen.

Flesje water mee, en rijden maar.
Poeh.... We hadden al wat slechte wegen meegemaakt maar dit sloeg alles.
Gravel/zand wegen met diepe kuilen, sporen je trilt letterlijk uit je verschoning.
Het laatste stuk was over de bodem van het Aralmeer.
Hier sloeg het noodlot toe, met twee grote knallen braken de twee bovenste bladveren van onze links achter wiel. Arg.............

Midden in het niks met Aral 60 km verderop en wetend welke weg je nog terug moet. De schepen waren indrukwekend maar we konden er niet echt van genieten. Dus met een snelheid van 10 k/h of lager, er 8 uur over gedaan om in Aral te komen.
Bij aankomst 6 van de 8 bladveren gebroken. Maar we werden hartelijk ontvangen met dampende aardappels en vis wat ons humeur wel ten goede kwam.

En toen werd ons vermoeden bevestigd, in Aral geen onderdelen te vinden... Shit, we hebben de auto op blokken gezet achter in de tuin. De linker bladveren eronder uit gesleuteld. Hiermee over de markt en vergelijken en zoeken... Niks! En dat terwijl ik vier sets heb liggen in Nederland achter in mijn schuur. Maar ja, door ruimte gebrek niet mee genomen...

We hebben besloten om dan maar een noodreparatie te maken, en ons geluk 550 km verder in de volgende stad Kyzylorda te beproeven. Alles opgelast en extra beugel er omheen. Koens verjaardag gevierd met deze familie, wat geweldig was, en door naar de volgende stad.

Onderweg na de eerste 50 km bij een stuurfout weer drie bladen gebroken, waardoor we niet veel snelheid konden maken. Niet een lekker gevoel met nog 500km te gaan.

Ook in Kyzylorda niks te vinden, via via een adres gekregen waar ze twee bladveren van een bus konden regelen. Deze aan de oude vast klinken en dan het hele spul weer bij elkaar binden. Al met al veel dagen verprutst maar de auto stond weer op zijn wielen, wel iets schreef, maar dat mag de pret niet drukken.

Van Kyzylorda door gereden naar Turkystan.
Hier staat een mausoleum wanneer je deze drie keer bezoekt telt het zelfde als een bedevaart naar Mekka. Het eerste kruisje hebben we. Toen Shymkent, je kreeg in de gaten dat je dichter bij de bergen komt. Meer regen, en een groenere wereld om je heen.
Via Taraz zijn we zo richting Almaty gereden.
In totaal tot Almaty 9000 kilometer gemaakt, en twee maanden onderweg geweest.

In Almaty hebben we de auto gestald, alle filters vervangen en de olie ververst. Klaar voor de terug weg, dachten wij.......

Onze laatste kazachstaanse tenge opgemaakt.
Waarna we de trein hebben gepakt naar China, en in een maand rondreizen aangekomen zijn in Hong Kong.

Adriaan


Adriaan had met een kennis de afspraak gemaakt dat hij de auto zou ophalen in Kazachstan, maar helaas liep dat ander en staat de auto nog steeds te wachten op de terugrit. Mocht je interesse hebben in de uitdaging om deze auto terug te rijden, neem dan contact op met Adriaan; adriaansmith@hotmail.com