Sclayn en Bilstain juni 2005

Op de eerste zomerse dagen van 2005 trokken wij voor een kort avontuur naar België. Als eerste stond een bezoekje aan Sclayn op het programma. Daar aangekomen troffen we het terrein in zeer droge staat aan. Het had al een aantal dagen niet geregend en dat was duidelijk te merken. Vrijwel alle modderbakken waren droog. De beheerder van het terrein had voor het eerst na vele jaren ook weer 'ns de graafmachine opgestart en was meteen maar flink daarmee aan de gang gegaan. Vele paden waren onherkenbaar en met deze droogte leken sommige plekken net geasfalteerde wegen. Diverse moeilijke stukken zijn afgevlakt. Het voordeel hiervan is wel dat je nu ook weer 'ns op plekken kan komen waar het de afgelopen jaren alleen met veel gas en het nodige lierwerk mogelijk was (en met veel kans op schade). Al met al valt dus te zeggen dat Sclayn nu een stuk toegankelijker geworden is voor de beginnende 4x4-der, maar nog steeds voldoende uitdagingen biedt voor de gevorderden.

Dat niet ieder stuk even makkelijk is ontdekte Ben toen hij, op enkele meters van de plek waar hij een jaar of twee geleden op zijn kant ging, bijna verticaal z'n auto van een helling af parkeerde.

Ton zocht deze keer de modder flink op. De lange modderbak halverwege het terrein bleek ook nu nog steeds geen doorwaadbare plek. Al na enkele meters strandde de VW van Ton in de vette bagger. Op het gedeelte achter het kasteel was de graafmachine flink tekeer gegaan. Een extra uitdaging voor Ton dus om ook daar de modder te bedwingen... helaas ook daar zonder positief resultaat...

Waarschijnlijk waren deze modderbakken ook teveel voor de Taro van Ton, want enkele uren later had Ton meermalen problemen met de krachtbron van zijn pick-up. Eerst sloeg de motor regelmatig af en later vrat hij zelfs een v-snaar op.

De tweede dag van ons uitje werd besteed aan het terrein in Bilstain. Ook hier had de droogte toegeslagen. Stoffige en steenachtige hellingen waren hier het resultaat. Ondanks zijn 'verwondingen' beet de Taro van Ton nog flink van zich af en strandde in eerste instantie op een pittige helling. Achteruit was niet de meest interessante optie, dus werden de hulptroepen ingeschakeld. Toon moest even slikken toen hij de helling beklom die veel lijkt op de helling die even verderop ligt, waar hij een jaar of wat geleden met zijn Defender over de kop was gegaan. Uiteindelijk kwam hij boven, maar kon de wagen van Ton niet bereiken. Ook de assistentie van Rein mocht niet baten. Uiteindelijk werd -na het afkoelen van de kokende motor van Ton- besloten om toch maar achteruit het strijdtoneel te verlaten.

Ondertussen werd Ed even flink in de maling genomen. Rein reeds Ed's Toyota tegen de helling op waar ook Ton gestrand was. Op een steil stuk parkeerde Rein de auto van Ed en gaf de sleutels weer aan hem... Met het zweet op diverse plekken (en niet alleen vanwege het warme weer) moest Ed de wagen dus weer in z'n achteruit van de helling afloodsen.

Toch lag er nog een heldendaad voor Ed in het verschiet. Het riviertje wat het terrein doorkruist moest natuurlijk ook bedwongen worden. Na een gestrande poging van Toon was de beurt aan Ed. Met het nodige vakmanschap en gezamenlijke inspanning werden brokken steen op de juiste plek gemanoeuvreerd, zodat Ed vrijwel zonder de bodem te raken het riviertje kon doorwaden. Stand-in cameraman Ben maakte op het eind nog een paar close-ups, waar was in alle enthousiasme blijkbaar vergeten dat de camera ook kon inzoomen, dus klom hij maar op de motorkap van Ed om zijn bezwete kop te filmen... Ed gaf nog even flink gas door het laatste deel van het riviertje, wat niet alleen spannende beelden, maar ook een flinke ster in de voorruit opleverde...

Aan het einde van de dag werd het -eerder die dag opgebouwde kampement- weer opgebroken, aangezien de Grimmetjes het toch niet aandurfden om een nachtje in de tent te bivakkeren. Er werd dus maar een hotelletje van de welbekende keten met de toekan aangedaan en de volgende ochtend werd het laatste deel van de terugreis gedaan. Ton's VW begon het zo langzamerhand niet meer naar z'n zin te hebben. Olie en koelvloeistof werden in ruime maten geconsumeerd, waardoor de conclusie van een lekkende koppakking helaas getrokken moest worden. Desondanks bleef de pick-up kranig volhouden. Op enkele tientallen kilometers van huis gaf de Taro uiteindelijk toch de geest. Met een kokende motor en een fors rokende uitlaat werd het beessie aan de kant gezet om later per ambulance opgehaald te worden.

Al met al een geslaagde trip met geweldig mooi weer. We zitten alweer te popelen om weer op pad te gaan...

.

. .

Copyright © Terreinrijden.nl Quercus b.v.  Het rijden op de op deze site vermelde terreinen geschiedt voor geheel eigen verantwoording. Het betreden van verboden of gevaarlijke terreinen is geheel op eigen risico.