Na onze wat teleurstellende reis in 2010 door Polen, besloten we voor oktober 2011 onze grenzen wat verder te leggen. De bestemming was Roemenië. Na het nodige speurwerk op internet, vonden we een geschikte gids, Bucur Milancovici.

Onze auto's mochten weer mee met Ardejo Trading en kwamen keurig op tijd aan, tegelijk met de Grimmen. Na een korte kennismaking met onze gids, een zeer geschikte peer, pakten we nog even een overnachting in Arad.

Op dinsdag begon "The Grimms Tour 2011" met als hoogtepunt de Bihor Mountains, 1850 meter hoog.

Ondanks dat het begin oktober was en eigenlijk de regen met bakken uit de hemel zou moeten vallen, was het 25+ graden en in plaats van modderhappen was het stofbijten. Zeker geen onaangenaam weer om in te rijden, en omdat de ondergrond droog was konden we ook op plekken komen die bij nat weer onbegaanbaar zouden zijn.

We vertrokken met 5 auto's plus die van de gids vanuit Arad. Aan het einde van de 1e dag had de nieuwe aanwinst van Toon, de Dakar 4x4 (een omgebouwde Range Rover Classic) een fors probleem. Nadat we getankt hadden, bleek een slang van de oliekoeler afgebroken en de olie liep gutsend van de auto af. Aangezien een oliekoeler niet iets is wat je zomaar in een klein dorp vindt, moesten we improviseren met een oude oliekoeler uit het communistische tijdperk en na enkele uren zoeken en de hulp van enkele Roemenen, konden we een veel grotere oude oliekoeler op de motorkap van de Dakar monteren, compleet afgewerkt met het gaas van een Roemeense konijnenren ;-)

Helaas mocht de geïmproviseerde oliekoeler niet baten, want de volgende ochtend startte de Dakar niet. Waarschijnlijk was de dynamo ook onder de olie gekomen en laadde niet meer bij. Daarnaast had Toon de laatste uren ook nauwelijks werkende remmen en er werd besloten de auto naar Arad te sturen. Toen waren er nog 5...

De woensdag reden we de bergen in. Op een steile helling kon de Toyota van Ben de zware last niet meer aan en halverwege de klim zagen we een grote wolk rook en de Toyota gaf de geest.

De conclusie was dat waarschijnlijk de zuigerveren de geest hadden gegeven en enkel met veel rook en weinig vermogen kwam de Toyota nog tot leven. Aangezien we nog een lange tocht door de bossen te gaan hadden, waren we enkele uren bezig om de Toyota eerst verder de berg op te lieren en slepen en vervolgens het bos uit, op zoek naar een plek waar we onze 2e auto konden achterlaten...

Die plek vonden we bij een vriendelijk oud dametje ergens in een klein dorpje in de bergen. Het tweede slachtoffer van onze afvalrace moest per Auto-ambulance naar Arad worden afgevoerd.

Met nog 3 van onze auto's in de strijd trokken we naar een bergrug met een geweldig uitzicht over de omliggende dalen. Over de kam van de berg reden we weer terug naar de beschaving waar ons pension was. Tijdens de rit naar het pension maakte de Discovery van Ton al de nodige bijgeluiden. We konden niet echt ontdekken wat en besloten daar de volgende ochtend maar een studie van te maken...

De volgende ochtend bleek dat de rubbers van zijn panhardstangen alle 4 hun beste dagen gehad hadden en één voor één konden we ze zo lostrekken. Geen optie om hier mee verder te rijden want dat zou direct schade aan de versnellingsbak etc. betekenen. We hebben nog even geprobeerd om de rubbers te kopen van de Discovery van de burgemeester van het dorp, maar die was teveel gehecht aan zijn rubbers om ze te verpatsen. Ook de optie om de rubbers zelf te maken van bijv. wat oude autobanden viel uiteindelijk af bij gebrek aan goed gereedschap en zo moesten we auto nr. 3 ook achterlaten... De autotransporteur draaide overuren!

Inmiddels waren we ook aardig gekort in het aantal beschikbare zitplaatsen en met alle stoelen bezet mocht er dus geen voertuig meer uitvallen. We gingen door, op weg naar de top  van de Bihor, over een zwaar pad met hier en der een pittige helling. Op een plateau waar al eens een bergwerker het leven had gelaten werd het nodige gelierd on te voorkomen dat we zijn voorbeeld zouden volgen.

Enkele kilometers verder konden we genieten van zowel een prachtig uitzicht als een welverdiende lunch en hadden we zicht op de Bihor Mountain die we nog moesten bedwingen. De gids vertelde dat het laatste stuk erg zwaar zou worden en dat er menig auto de helling niet volledig had gehaald, zeker als de rotsen wat nat waren. Gelukkig was het droog weer, ondanks een donkere lucht die boven de Bihor hing.

Met het nodige zweet in de handen beklommen we de Bihor en na een stop vanwege een bijna kokende motor kwamen we dan toch via de steile zijde bij de top. Wederom een geweldig uitzicht bij zo'n 20 graden lagere temperatuur als in het dal.

Via de normale toegangsweg voor de radiozendmast konden we eenvoudig weer naar het dal waar ons pension op ons wachtte. In Aresieni, een aanstormend skioord hebben we heerlijk overnacht in pension Casa Dorina waar we hartelijk werden ontvangen met de -inmiddels gebruikelijke- ţuică (sterke borrel).

De volgende dag gin de tocht in eerste instantie in omgekeerde ricting terug over de Bihor (een stuk sneller als over de alsfaltweg er om heen) en door vele kleine bergdorpen richting Arad, waar onze laatste paar auto's weer klaargezet konden worden voor hun rit naar Nederland. We moesten rustig aan doen want ook de auto van onze gids Bucur had de reisn niet ongeschonden overleefd. Een bijna vastlopende trommelrem en vermoedelijk ook de panhardstangrubbers zorgden ervoor dat onze laaste rit naar Arad langzaam verliep.

Het was een geweldige reis in een land waar de tijd nog decennia stil lijkt te hebben gestaan. Zeker de moeite waard om nog een keer over te doen! Ook onze gids Bucur kunnen we aanbevelen. Klik hier voor meer info over hem.