Voor een dagje uit zijn de modderbaden in Sclayn nog altijd de moeite waard. Na een periode van regenachtig weer, troffen wij het 4x4 terrein aan onder een lekker zonnetje.

De afgelopen tijd heeft de beheerder van het terrein (Alain Leonard) niet stilgezeten. Diverse stukken  zijn met de graafmachine onder handen genomen. Dat is ook in de prijs te zien, die is ook flink aangepakt... 50 euro per auto en een  verplicht jaarlidmaatschap van 10 euro! Nog even en terreinrijden wordt een elitesport met verplichte kledingvoorschriften. De Grimmen gaan zich in ieder geval alvast oriënteren op de commerciële mogelijkheden hiervan: Geruite overalls, een caddy voor de sleeplinten, 4x4-terreinen met 18 modderholes enz.

Anyway, we startten de dag dus met lege buidel en volle moed. Na enkele rondjes warmdraaien op het ´oefenparcours´ voor het kasteel gingen we de meer serieuze routes opzoeken. Al snel kwamen we op een zessprong, waarbij 5 mogelijke routes op het eerste gezicht niet echt haalbaar leken. De weg waar we vandaan kwamen, drie steile hellingen en één lange modderbak... Alleen de optie ´verder omlaag´ zag er interessant uit. De weg leidde naar de route met de dodemansval of als alternatief de verschrikkelijke modderbak, waar Perry een paar jaar geleden een fors aantal uren in vast had gestaan. Die route leek dus niet verstandig. Dus dan maar richting de dodemansval. Toen er inmiddels 3 auto´s beneden waren gearriveerd, leek het ons handig om maar ´ns een blik te gaan werpen op de dodemansval. het is immers altijd aardig om te weten wat je te wachten staat...

Wat bleek: De dodemansval is niet meer! De graafmachine is flink tekeer gegaan en een flauwe helling is het resultaat. Maar... Een meter of 10 voor de voormalige plek waar menig druppeltje zweet gevallen is, stond midden op het parcours een pluk aarde met daarin een boom van zo'n 20 cm dik! Door de regen was er blijkbaar een stuk van de wand van het parcours aan de wandel gegaan en had de boom inclusief zijn wortelstel meegenomen naar een andere plek op het terrein. De boom leek het wel naar z'n zin te hebben, maar voor ons was er geen doorkomen aan.

Er restte ons dus nog maar één mogelijkheid: Terug omhoog. De G van Rein, de Suzuki van Bert en Mike en de Taro van Ton stonden inmiddels onderaan de helling en kwamen niet meer op eigen kracht omhoog. Na enkele meters gaf de lier van Rein ook de geest en Toon mocht de hele kudde weer omhoog lieren. Inmiddels had Ben een andere route gezocht en stond daar ook al enige tijd vast. Ed stond halverwege het parcours en kwam ook niet verder. We mochten de laatste vrije auto (met lier) dus niet verspelen.

Na enkele uren worstelen met de lier, een snatchblock en 2 bomen die we bijna met worstelen en al meenamen, hadden we uiteindelijk toch alle wagens weer boven. Tenslotte moesten we de Toyota van Ben nog redden uit de bager en klaar! De dag was alweer ten einde... Met 500 meter meer op de teller dan het begin van die dag, hebben we ons toch uitstekend vermaakt! Alleen Toon keek wat verbaast toen hij weer op de parkeerplaats stond en zijn voorwielen stonden allebei een andere kant op... De kromme spoorstang die daarvan de oorzaak was werd snel weer gereapreerd, zodat we toch nog op tijd plaats konden nemen voor de WK-wedstijd Nederland-Ivoorkust.