11 maart 2004 zochten we onze favoriet in België weer eens op. In de winterperiode staat Sclayn eigenlijk altdij wel voor een spekgladde bodem, diepe sporen en veel bagger. Dat bleek deze keer ook weer het geval, ook voor een paar medewerkers van de kleiduivenschietclub... Ze hadden de Lada Niva van de 'patron' geleend en waren naar het schietterrein gereden. Helaas ging de rit heuvelafwaarts gemakkelijker dan terug. De gladde wegbandjes waren niet opgewassen tegen de spekgladde besneeuwde bagger. We hebben dus maar even (letterlijk) een handje geholpen...

We kennen het terrein inmiddels als onze eigen broekzak en we hadden dus al snel een leuke route uitgestippeld. De vele 4x4's die ons de afgelopen manden voorgegaan waren, hadden het parcours toch weer een andere vorm gegeven. Enkele vrijwel onmogelijke routes bleken nu toch weer mogelijk (zoals het steenplateau, bovenan de groeve). Andere routes bleven voor enkelen van ons onbereikbaar, zoals de lange klim, naast de steengroeve. Dit bleek een onhaalbare kaart voor de Toyota van Pim, ondanks de tientallen pogingen van de bestuurder.

We hebben deze keer ook maar weer 'ns de onmogelijke route onderlangs het terrein genomen. Alleen Ton kon de "doodsval" lierend omgekeerd bestijgen. Rein strandde halverwege met een defecte lier. Aangezien de G van Rein met z'n volle gewicht aan de lierkabel hing, konden we niets anders doen dan het boompje waar het geheel aan hing, om te kappen...

Ook het meertje halverwege het terren blijft een grote aantrekkingskracht uitoefenen op onze 4x4's. Uiteindelijk trotseerden Pim en Ed het water. Halverwege moesten ze echter terugkeren aangezien ze geen grip meer hadden.

Het was weer een gezellig uitstapje naar het meest uitgebreide terrein wat België rijk is.